اختلال شخصیت نمایشی، یک بیماری روانشناختی است که فرد مبتلا به آن به دنبال جلب توجه دیگران و خودنمایی است. ويژگي اصلي اختلال شخصيت نمايشي، رفتار توجه طلبانه و هيجان پذيري مفرط و فراگير است. اين الگو در اوايل بزرگسالي آغاز و در زمينه هاي گوناگون ظاهر مي شود.
شیوع:
داده هاي محدود بدست آمده از جمعيت كلي، شيوع اختلال شخصيت نمايشي را تقريباً برابر با 2 تا 3 درصد گزارش كرده اند. در مواردي كه از سنجش ساخت دار استفاده شده است، اين ميزان را در بيماران سرپايي و بستري مراكز بهداشت رواني تقريباً 10 تا 15 درصد گزارش كرده اند.
علائم:
-
جلب توجه دیگران
-
خودنمایی
-
در موقعیت‌هایی که کانون توجه نیست، احساس ناراحتی می‌کند.
-
فریب کاری
-
هیجانات را به‌طور سطحی و با تغییرات سریع ابراز می‌کند.
-
سبک گفتار او برداشت‌گرایانه و فاقد جزئیات است.
-
سرزنش کردن دیگران
-
نادیده گرفتن احساسات دیگران
-
رقابت با دیگران
-
دروغ گفتن
-
خودداری از انجام مسئولیت با ادعای فراموش کردن آن مسئولیت
-
دیر کردن
-
دلیل‌تراشی
-
به‌آسانی تحت نفوذ دیگران و موقعیت قرار می‌گیرد.
علل:
عامل وراثت: ديدگاه بيولوژيكي اعتقاد دارد كه وراثت، عامل مهمي در شكل‌گيري اختلالات شخصيت است.
سایر عوامل زيستي: نتايج تحقيقات نشان میدهد منوآمين اكسيداز پلاكت‌ها در شكل‌گيري این اختلال موثر می باشند. اين مطالعات نشان داده است پايين بودن
منوآمين اكسيداز (MAO) پلاكت‌ها در ميمون‌ها با تحرك زياد و معاشرتي بودن آنها، مرتبط است. مطالعات نشان داده است دانشجوياني كه فعاليت اجتماعي بيشتري دارند، از سطوح پايين تر منوآمين اكسيداز پلاكت نسبت به دانشجوياني كه فعاليت اجتماعي كمتري دارند، برخوردار هستند.
درمان:
استفاده از دارو درماني براي افراد داراي اختلال شخصيت نمايشي معمولا به عنوان درمان كمكي نگريسته مي‌شود. استفاده از داروهاي ضدافسردگي، داروهاي ضداضطراب و داروهاي ضدسايكوز (براي رفع مسخ واقعيت و خطاهاي ادراكي) به منظور بهبود علائم این اختلالات، استفاده می شود.