اختلال کم‌توجّهی – بیش‌فعالی(ADHD)
یک اختلال رفتاری رشدی است. معمولاً کودک توانایی دقّت و تمرکز بر روی یک موضوع را نداشته، یادگیری در او کند است و کودک از فعّالیّت بدنی غیر معمول و بسیار بالا برخوردار است. این اختلال با فقدان توجه، فعّالیت بیش‌ازحد، رفتارهای تکانشی، یا ترکیبی از این موارد همراه است. هر کودکی با احتمالِ ADHD باید به دقت تحت نظر یک پزشک معاینه گردد. بسیاری از این کودکان، یک یا چند اختلال رفتاری دیگر نیز دارند. همچنین ممکن است یک مشکل روانی مانند افسردگی یا اختلال دوقطبی داشته باشند.
شیوع:
ADHD شایعترین اختلال رفتاری در سنین کودکی و بلوغ است، و حدود ۳٪ تا ۵٪ کودکان قبل از هفت سالگی به آن مبتلا می‌شوند. این عارضه بیشتر در دوران ابتدایی مدرسه برای کودکان و در هنگام بلوغ رخ می‌دهد و با افزایش سن بسیاری از بیماران بهتر می‌شوند.
علائم:
۳
علامت اصلی برای این اختلال وجود دارد:
-
کم توجهی (یا کم دقتی)
-
بیش فعالیتی
-
رفتارهایی که انگیزه آنی دارند و بدون فکر قبلی انجام داده می‌شوند
رفتار کودک معمولاً همراه با پرتحرکی، بی‌توجهی و رفتارهای ناگهانی است. این رفتارها از قبیل انجام کارها به طور نیمه کاره،خیال بافی پی در پی،مشکل در دنبال کردن دستورالعمل ها و تظاهر به گوش نکردن، عدم تلاش ذهنی برای انجام تکالیف، فعالیت و تحرک بدنی بسیار بالا حتی زمانی که مشغول بازی نیستند، گم کردن پی در پی وسایل شخصی، نداشتن تمرکز و دقت بالا در انجام کارها می‌باشد. در دوران مدرسه ممکن است بروز اختلالات یادگیری خصوصاً اختلال در خواندن و نوشتن را داشته باشیم.
انواع:
ADHD در طبقه بندی رفتارهای ناهنجار
به سه دستهٔ زیر تقسیم می‌شود:
ADHD از نوع بی توجه
ADHD از نوع بیش فعالی همراه با تکانشگری
ADHD از نوع ترکیبی (اختلال نقص توجه همراه با بیش‌فعالی)
عوارض:
بیش فعالی می تواند زندگی را برای کودکان سخت کند، کودکانی که بیش فعالی دارند، معمولا در مدرسه و کلاس با دیگر کودکان مشاجره و درگیری دارند، در تعامل و برقراری ارتباط با همسالان و بزرگسالان دچار مشکل می‌شوندو همچنین خطر اعتیاد و ی
ا الکلی شدن و یا سایر رفتارهای بزهکارانه در آنها بیشتر است.
سبب شناسی:
عارضه بیش فعالی جزو بیماریهای چند عاملی محسوب می‌شود. یعنی هم ریشه ژنتیکی دارد و هم محیط. عامل ژنتیکی این عارضه بیشتر در پدران کودکانی که دچار بیش فعالی هستند وجود دارد اما عوامل محیطی نیز بر افزایش شدت این عارضه بسیار موثر هستند. این اختلال به میزان دو تا چهار برابر در پسران نسبت به دختران شایعتر است. اگر در دوران نوزادی یعنی چهار هفته اول تولد، کودک با مشکل تغذیه و یا بهداشتی، روانی مواجه باشدو یا اگر مادر در دوران بارداری سیگاریا الکل مصرف کند، این کودکان بیشتر در معرض خطر بیش فعالی قرار دارند.همچنین نوزادهای نارس و زودرس نیز در خطر ابتلاء به این اختلال قرار دارند.
درمان:
روش درمان این بیماری می تواند روان درمانی و یا دارویی به تنهایی و یا ترکیبی از اقدامات دارویی با اقدامات روان‌درمانی باشد. درمان دارویی ADHD براساس داروهای محرک عصبی و غیر محرک استوار است. از جمله داروهای محرک داروی متیل فنیدیت با نام تجاری قرص ریتالین و دگزامفتامین است. داروهای غیرمحرک مانند آتوموکستین (مهارکننده بازجذب نوراپینفرین) و داروهای MAOIs می‌باشند.
درمان‌های غیردارویی این بیماری عبارتند از رفتار درمانی، گفتار درمانی و درمان شناختی رفتاری، خانواده درمانی، مداخله در مدرسه، آموزش مهارتهای اجتماعی، آموزش مدیریت والدین و نوروفیدبک است.