تشنج درماني
سابقه اين درمان به قرن شانزدهم برمي‌گردد، يعني زماني كه پزشكی سوئيسي به نام پاراسلسوس براي درمان بيماري روانپزشكي، از تشنج ناشي از كافور استفاده كرد.
در سال 1785 نخستين گزارش در مورد استفاده از القاي تشنج ناشي از كافور براي درمان شيدايي منتشر شد. سپس در سال 1934 و با تزريق داخل عضلاني كافور در درمان اسكيزوفرني كاتاتونيك، عصر جدید تشنج درماني آغاز شد. در سال 1938 لوچيو سرلتي و اوگوبيني نخستين تشنج‌هاي الكتريكي را در يك بیمار كاتاتونيك انجام دادند و نتایج درماني مثبتي نيز دريافت نمودند. در سال 1940 الكتروشوك‌تراپي در ايالات متحده عرضه شد؛ در اين سال در ابتدا براي جلوگيري از شكستگي استخوان ناشي از انقباضات عضلاني در هنگام الكتروشوك درماني از محلول كورار جهت شل كردن عضلات استفاده می شد كه بعدا با عرضه سوكسنيل كولين كه يك شل كننده عضلاني كوتاه اثر است، اين ماده جايگاه اصلی خود را در الكتروشوك درماني پيدا كرد. در سال 1960 تخفيف تشنج با داروهای ضدتشنج، كارايي الكتروشوك را كاهش داد. در اين مورد درمان در حد زيرآستانه تشنج، پاسخ باليني ضعيفي ايجاد می كرد و بنابراين فرضيه‌اي كه فعاليت تشنجي را براي كارايي اين روش درماني لازم و كافي مي‌دانست مورد تائيد قرار گرفت.
در سال 1970 رايج‌ترين شيوه كارگزاري الكترودهاي دستگاه الكتروشوك به صورت يك طرفه در سمت راست مغز تدوين شد. در سال 2000 تشنج درماني توسط اس.اچ. ليزا بني و همكاران به وسيله تحريك مغناطيسي ايجاد شد.