دستورالعمل‌هاي باليني
به منظور بهينه كردن نتايج حاصل از درمان با داروهاي روانگردان بايد شش نكته را در نظر داشت: تشخيص، انتخاب دارو ، دوز ، مدت مصرف ، قطع دارو و مكالمه (کلتنر و فولکس، 2005).
1-تشخيص: به كمك ارزيابي و تشخيص دقيق، بايد علايم خاصي را كه پاسخ‌هاي حاصل از مصرف دارو مي‌توانند آنها را مورد هدف قرار دهند، شناسايي كرد.
2-انتخاب دارو: عوامل موثر بر انتخاب دارو عبارتند از: تشخيص، سابقه قبلي شخصي و خانوادگي، پاسخ به يك داروي خاص و وضعيت كلي بيمار. بعضي داروها به علت تداخلات دارويي و بعضي به علت عوارض جانبي انتخاب نمي‌شوند.
3-دوز: شايع‌ترين علت شكست درمان با داروهاي روانگردان عبارتند از: تجويز دوز ناكافي و كامل نكردن دوره درمان با اين داروها.
4-مدت مصرف: مدت مصرف داروهاي ضدروانپريشي، ضدافسردگي و تثبيت كننده خلق بايد 4 تا 6 هفته ادامه داشته باشد. كارايي داروهاي مذكور در درمان اختلالات، با گذشت زمان افزايش پيدا مي‌كند، ولي قطع مصرف آنها غالبا سبب عود اختلالات خواهد شد. برعكس، معمولا اكثر داروهاي ضداضطراب و محرک، بيشترين اثرات درماني خود را طي مدت يك ساعت پس از مصرف آشكار مي‌كنند.
5-قطع مصرف دارو: بسياري از داروهاي روانپزشكي هنگام قطع مصرف منجر به سندرم ترك مي‌شوند. داروهایي كه نيمه عمر كوتاه دارند، بيشتر موجب سندرم ترك مي‌شوند؛ به‌ويژه اگر مدت طولاني از مصرف آنها گذشته باشد و ناگهان قطع شوند.
6-مكالمه: به طور كلي اگر به بيماران درباره عوارض جانبي داروها توضيح داده شود؛ اين عوارض كمتر موجب نگراني و ناراحتي آنها مي‌شوند.