رواندرماني كوتاه‌مدت كانوني
رواندرماني كوتاه‌مدت كانوني توسط مالان در دهه 1950 ارائه شد. در اين رويكرد ملاك‌ها و شرايط خاصي براي ورود و خروج مراجعين درنظر گرفته شد. براي مثال از جمله ملاك‌هاي ورود به درمان مي‌توان به قابليت مراجع براي درك مشكلات هيجاني،تحمل عواطف منفي و داشتن قدرت تفسير اشاره كرد. همچنين از جمله ملاك‌هايي كه براي عدم پذيرش درنظرگرفته شده‌بود اقدام جدي به خودكشي و داشتن افكار خودكشي، سوءمصرف مواد، سوءمصرف الكل، وسواس فكري و هراس (فوبيا) را مي‌توان نام برد.
شيوه كار مالان اينگونه است كه درمانگر بايد انتقال را از همان ابتداي درمان تشخيص داده و انتقال و انتقال متقابل را تفسير كند. سپس بايد انتقال را به روابط مراجع با والدينش مرتبط كرده و مورد تفسير قراردهد. مراجع و درمانگر هر دو بايد عميقاً در فرايند درمان درگير شده و واكنش مناسبي به اين مساله داشته باشند. درمانگر بايد بتواند كانون توجه درمان را محدود و تاريخ ختم درمان را از قبل مشخص كند. درمانگر بايد درمان را به طور متوسط در بيست جلسه به پايان برساند(باکلی، 2003، فورلانگ، 2005، جوانیدیس، 2006، مک ویلیامز، 2004، سمپل و همکاران، 2005، سادوک ، سادوک و رویز، 2009).