عوامل درمانبخش در گروه درماني
1- انتقال اطلاعات: اعضاي گروه علاوه بر درمانگر از سوي يكديگر راهنمايي مي‌شوند و به يكديگر توصيه‌هايي مي‌كنند.
2- اميدوار شدن: مشاهده كساني كه مشكلاتشان را با موفقيت رفع مي‌كنند، افراد را اميدوار مي‌كند.
3- همگاني بودن. افراد با گوش دادن به صحبت‌هاي ديگران، مي‌فهمند كه آنها نيز ترس‌ها، مشكلات و نگراني‌هايي مشابه ترس‌ها، مشكلات و نگراني‌هاي خودشان دارند.
4- نوعدوستي: اعضاي گروه در شروع، غالبا احساس بي‌فايده بودن مي‌كنند و روحيه بالايي ندارند. ولي وقتي مي‌فهمند كه مي‌توانند به بقيه اعضاي گروه كمك كنند، بيشتر احساس ارزشمندي و قابليت مي‌كنند.
5- يادگيري ميان فردي: تعامل با ديگران در گروه مي‌تواند روابط ميان فردي، مهارت‌هاي اجتماعي، حساسيت به خرج دادن در مورد ديگران، حل اختلاف‌ها و مواردي از اين قبيل را آموزش بدهد.
6- تقليد: مشاهده و گوش دادن به صحبت‌هاي ديگران زمينه‌ساز الگوبرداري از زمينه‌هاي مفيدتر مي‌شود. اعضاي گروه از يكديگر چيزهايي ياد مي‌گيرند.
7- بازپيدايي اصلاحي خانواده اوليه: بافت گروه به بيماران كمك مي‌كند مشكلات مرتبط با اعضاي خانواده خود را بشناسند و حل كنند. تاثيرات تجارب گذشته خانوادگي با پي بردن به اين نكته كه روش‌هاي مقابله‌اي ناسازگارانه قبلي در گروه بي‌تاثيرند، برطرف خواهد شد.
8- تقليد هيجاني: يادگرفتن شيوه ابراز احساسات به شكلي صادقانه و راحت در گروه، زمينه‌ساز ايجاد اعتماد و درك متقابل خواهد شد.
9- انجسام گروهي: اعضاي گروه به گروه كوچكي پيوند مي‌خورند كه با پذيرفتن آنها موجب افزايش عزت نفسشان مي‌شود(کوری و کوری، ترجمه نقشبندی و همکاران، 1382).