نمايش رواني
اين نوع گروه درماني در واقع شكلي از نقش بازي كردن است كه باني آن مورنو بود. بيماران مثل اينكه واقعا در وضعيت مربوطه قرار دارند به ايفاي نقش مي‌پردازند. اين نقش بازي كردن تا حدودي تخليه هيجاني و خودانگيختگي در پي دارد و بينش و خودشناسي افراد را بالا مي‌برد. بيماران بايد نقش خودشان يا نقش ديگري را بازي كنند. گاهي نيز بايد در وسط نمايش نقش خود را عوض كنند. نمايش مي‌تواند در مورد واقعه‌اي مربوط به گذشته بيماران يا رويداد قريب‌الوقوعي باشد كه نگران آن هستند(کوری و کوری، ترجمه نقشبندی و همکاران، 1382)